Apocalyps

Natasja Delanghe

Apocalyps

'Ween niet, dochter' zuchtte ik nog naast de laatste boom op het laatste grasveld en ik wist dat ik nooit meer dezelfde zou zijn. De dood in de wolken was aanwezig en ijl als de zieke zomer die kwam en niet meer ging. Als de schreeuw in het hoofd van mijn kat die oorverdovend was als lood en dood neerstortte naast de vogels op de grond. 'Het spijt mij, dochter' poogde ik nog te spreken in de leugen die volgde op het schuldgevoel binnen mijn buik. Niet de herfst wel de dood bespeelde deze wereld van zomer van zonden van ziekte van verzuim. Mijn menselijkheid stond op het spel, mijn verzwakte cellen als parasieten op mijn tong. 'Het is te laat, mijn dochter' zuchtte ik nog maar tegen die tijd was mijn kind al één met de dood.