Watersnoodramp

Coby Leeuwenburgh-kloosterman

Hij zit hoog op het dak, in de nok.
Het water klost tegen het huis,
alleen boven zijn ze thuis.
De watermuur klimt omhoog.
Oef, ze houden het niet droog.
Zijn vingers zijn blauw van de kou.
Het kind weent,
dat is niet vreemd.
Vader houd het kind stevig vast,
ze zijn doorweekt.
Helemaal alleen in het polderland,
van God en mens verlaten.
Hij kan met niemand praten.
Af en toe gilt hij in het niets.
Er drijven koeien langs en nog meer vee,
nee, zo gaan ze het niet redden.
De schemering dient zich aan.
Moeder gaat voor het dakraam staan,
in een schim ziet ze een boot, mensen drijven en zijn dood.
Bij het ochtend gloren, wordt een nieuwe dag geboren.
Vader en kind worden gered, en moeder ?
die ligt dood in bed.