Levenspad

Joris Olivier

Op ’t levenspad ik bewandel,
kom ik over d’hoogste pieken,
doorkruis ik soms diepe dalen.
Meestens is ’t levenspad vlak,
soms hobbelig, er ’s altijd wat.

Toen die ene kwam op m’n pad,
werd m’n pad begeleid door
symfonieën euforische klanken,
d’pieken reikten hemelhoog,
alle dalen vol met rozenblaadjes.

Zo’n levenspad te mogen gaan,
is ’n balsem voor het mogen zijn,
zou ik aan ieder willen wensen,
zonder dropje water bij de wijn,
helaas, blijven zulke wensen ijdel.