Mezelf opgegraven

Vincent Oostrijck

Mezelf opgegraven

Ze zei
"Ik ben jouw vrouw
En ik heb een graf gegraven
Speciaal voor jou
Ga maar gauw liggen"

En dat deed ik toen
Ze gooide vervolgens
Een berg aarde over me heen
Maar niet voordat ze
Een lang rietje in mijn mond stopte
Dat boven de grond uitstak
Waardoor ik net niet kon stikken
Hoewel de aarde mijn arme borst
Bijna plette onder de last
Van deze huwelijkse ellende

Ik was levend begraven
Maar ik besefte dit pas
Toen ik al begraven was
Mijn echtgenote vond dit
Aanvankelijk heel prettig
Want ik kon nergens meer heen
Dus kon ik haar niet verlaten
Maar na een tijdje
Ging ze zich toch vervelen
Ze zocht toen elders haar vertier
Ze vergat dat ik daar begraven lag
Of ze wilde het niet weten
Dat weet ik niet

Ik ben uit dat graf gekropen
Vraag me niet hoe
Maar ik heb het wel gedaan
En ik ben verder gegaan
Verder gaan
Bleek prettiger en makkelijker
Dan ik had gedacht

Als dit een sprookje was
Een van het donkere soort
Dan noemde men dit een goed einde
Zo van
"Hij leefde nog lang en gelukkig"
Of
"Eind goed al goed"
En weet je
Dat voelt ook echt zo

Ondertussen ben ik begonnen
Aan een compleet nieuw verhaal
Een prachtig verhaal
Een liefdesverhaal
Ik lees dit mooie boek
Met veel enthousiasme
Ik lees het samen
Met mijn vriendin
Het einde van dit verhaal
Is nog lang niet in zicht
Is het niet prachtig ?