Ode aan het leven en de dood

Vincent Oostrijck

Ode aan het leven en de dood

Mijn vriendin is opgewekt
Ze kan weer beter lopen
Door de spalk die ze kreeg
Voor haar rechtervoet

Haar rechtervoet
Die niet meer precies doet wat ze wil
Sinds het herseninfarct
Dat haar te grazen nam
En haar bijna het leven kostte

Ze zegt
"Alles lijkt langzaam
Weer wat beter te gaan"

Ze is blij
En we wandelen samen
Op een bewolkte zondagmiddag
Ergens eind januari
Richting de begraafplaats
Oud Kralingen
Die al bestaat sinds de zestiende eeuw

Op het oude kerkhof
Lopen we op het schelpenpad
De schelpen knisperen
Onder onze schoenen
We lopen langs nieuwe
En langs oude graven
Er liggen mensen begraven
Van alle leeftijden

Ik zeg tegen mijn vriendin
"Als je ziet hoeveel jonge mensen
Hier liggen
Dan vraag je je weleens af
Hoe men toch in hemelsnaam
Aan dat gemiddelde
Van bijna tachtig jaar komt"

"Als je erover nadenkt
Gaan er vast elk jaar
Mensen dood van elke
Denkbare leeftijd
Mensen van honderd jaar
En van vijfenzeventig
Maar ook van vierentwintig
Of van slechts drie jaar
Alle leeftijden komen aan de beurt"

Ze zegt
"Mijn broer was pas veertig jaar
Toen hij stierf
Aan die vreselijke ziekte
Je staat er inderdaad niet bij stil
Maar het zijn niet altijd
De kinderen die hun ouders begraven
Soms gaat het andersom
Mijn vader moest zijn zoon begraven
Mijn moeder was er toen al niet meer
Misschien beter voor haar
Dit had ze nooit kunnen verwerken"

Als we weer terug naar huis lopen
Voelen we ons goed
Hoe vreemd dat ook mag klinken
We zijn beiden dankbaar
Dat we nog leven
En dat we bij elkaar zijn

Thuis drinken we thee
In haar ogen vloeien traantjes
Die ik een voor een teder wegkus
Ze zegt
"Dit zijn tranen van verdriet
En van hoop
En van geluk
Alles door elkaar
Ik heb een tweede kans gekregen
Die ga ik pakken ook"

En ik zeg
"Zo is het schat
Grijp het leven
Pluk de dag"

"We gaan allemaal dood
Maar nu nog even niet
We wachten daar wel mee
Tot we honderd zijn
En samen alles hebben gedaan
Heel veel hebben gezien
En heel veel hebben geleefd"