gewoonweg geluk

elze schollema

zonder tegengas de dag
bevolken die aan mijn voeten ligt
te asemen, obstakels lieven zoals warmbloedige
borsten me tot leven kunnen wekken

vochtige lenden mij kunnen bekoren tot
aan de roeping die ik ben misgelopen, het gekerm
van genot die het hoogtepunt begeleidt langs
slijmerige paden en opgeworpen tot een strak
geworden massa

aan het eind een ogenblik van rust, liefkozende
woorden die snel weer vergeten zijn wanneer
het tot week geworden vlees zich weer nestelt
tegen de plakkerige resten van de daad