Excentriek als hij is

Dakoyria

Juist in deze feestelijke tijd dat hij me opeens
ontbreekt...
Mijn oude buurman om de hoek in die andere
straat
Zijn uitbundige bloemenzee die ik altijd
minitieus bekeek, in mijn hart bewaard

Een poeet in hart en nieren, tuinieren kon hem
wel zo plezieren maar ook niet wars van het
geschreven woord
Ik had dit al heel snel in de gaten, maar toch
door de meesten verstoten en verlaten

Menig keer met hem buiten zomaar aan het
praten en nu zie ik hem al maanden lang niet...
Een zo 'unheimisch' gevoel dat mij erdoor
bekroop, niet verliet
Het zal toch niet... dood?
Hij vroeg me vorig jaar eens om mijn adres

op geen enkele manier met iets romantisch in
woord of gebaar Ik gaf het stilletjes, zomaar!
En nu wil ik zijn buurvrouw vragen met wie hij
zo goed altijd is, die bejaarde man... Wat toch
is er dan mis?
Bij voorbaat zie ik hem al liggen in een hospice

Dat hoeft natuurlijk helemaal niet
Bij voorbaat ken ik onrust, een soort vaag verdriet.

Dakoyria, 2021.