«»
Ze opende de deur
Ze zou me haar huis laten zien
Ik was benieuwd
Ze was zo'n kakmadam
Met van dat korte blonde haar
Designerkleding en dure schoenen
Zo'n type voor wintersport en zonnebank
Ze was lang en slank
Een venijnige en vinnige neus
Als de snuit van een rifhaai
Haar blik koud en hard
Ze was een oppervlakkig type
Die erg haar best deed
Om verfijnd en ontwikkeld over te komen
Iets waar ze nauwelijks in slaagde
We liepen de enorme woonkamer in
Alles bleek hagelwit te zijn
Oogverblindend wit zelfs
In negatieve zin dan
De muren, de meubels, de spullen
Alles was spierwit
Zo moest het dus voelen
Wanneer je sneeuwblind werd
Het overweldigende wit
Weerkaatste via de muren
Mijn ogen en mijn hersenen in
En klopte pijnlijk in mijn oogbollen
Ik stelde me zo voor
Dat dit ooit een mooie kamer was
Van warme en levendige kleuren
Waar het fijn wonen was
Toen was de kamer gestorven
Waarna alle vreugde en leven
Er zonder pardon uitgetrokken was
Deze witte misère achterlatend
Dit was geen huis meer
Dit was een wachtportaal van de hel
Een aula van de dood
Een bleek en somber crematorium
Ik verwachtte elk moment
Dat ik een plakje cake zou krijgen
Ter ere van de overledene
Maar nee
Deze bloedeloze witte woestenij
Was haar geliefde woning
Ingericht voor héél veel geld
Door Jan des Bouvrie en zijn vrouw
Dit was hun visie op "leven"
Ze keek me aan
Met die onpersoonlijke blik van haar
Ze vroeg me niet wat ik ervan vond
Ze ging er sowieso vanuit
Dat ik onder de indruk zou zijn
En dat was ik ook
Maar niet zoals zij waarschijnlijk dacht
Ik zei :
"Ik ga nu naar buiten
Ik word hier niet goed"
Ik spoedde me het huis uit
Ik deed de deur snel achter me dicht
Ik heb haar nooit meer gesproken
De hel van des Bouvrie
DE HEL VAN DES BOUVRIEZe opende de deur
Ze zou me haar huis laten zien
Ik was benieuwd
Ze was zo'n kakmadam
Met van dat korte blonde haar
Designerkleding en dure schoenen
Zo'n type voor wintersport en zonnebank
Ze was lang en slank
Een venijnige en vinnige neus
Als de snuit van een rifhaai
Haar blik koud en hard
Ze was een oppervlakkig type
Die erg haar best deed
Om verfijnd en ontwikkeld over te komen
Iets waar ze nauwelijks in slaagde
We liepen de enorme woonkamer in
Alles bleek hagelwit te zijn
Oogverblindend wit zelfs
In negatieve zin dan
De muren, de meubels, de spullen
Alles was spierwit
Zo moest het dus voelen
Wanneer je sneeuwblind werd
Het overweldigende wit
Weerkaatste via de muren
Mijn ogen en mijn hersenen in
En klopte pijnlijk in mijn oogbollen
Ik stelde me zo voor
Dat dit ooit een mooie kamer was
Van warme en levendige kleuren
Waar het fijn wonen was
Toen was de kamer gestorven
Waarna alle vreugde en leven
Er zonder pardon uitgetrokken was
Deze witte misère achterlatend
Dit was geen huis meer
Dit was een wachtportaal van de hel
Een aula van de dood
Een bleek en somber crematorium
Ik verwachtte elk moment
Dat ik een plakje cake zou krijgen
Ter ere van de overledene
Maar nee
Deze bloedeloze witte woestenij
Was haar geliefde woning
Ingericht voor héél veel geld
Door Jan des Bouvrie en zijn vrouw
Dit was hun visie op "leven"
Ze keek me aan
Met die onpersoonlijke blik van haar
Ze vroeg me niet wat ik ervan vond
Ze ging er sowieso vanuit
Dat ik onder de indruk zou zijn
En dat was ik ook
Maar niet zoals zij waarschijnlijk dacht
Ik zei :
"Ik ga nu naar buiten
Ik word hier niet goed"
Ik spoedde me het huis uit
Ik deed de deur snel achter me dicht
Ik heb haar nooit meer gesproken
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 14-04-2020
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Vincent OostrijckActief sinds: 20-08-2017 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘De hel van des Bouvrie’ van Vincent Oostrijck zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Gedichten over gedrag
Nieuwste gedichten
- Grensoverschrijdend
- [ Onaangepast ]
- [ Tolerant (1) ]
- Paaseitjes
- HALVE OORLOGS-GARE !!!
- Mezelf uitgebreid verzorgen