een panacee voor alle kwalen

Geert Messelis

hij heeft zijn eigen ratel
de mensen komen nader
alleen om hem te plagen
's ochtends lijkt hij toch zo moe
zijn wekker staat te slapen
zo loopt hij door zijn leven
als hulpeloze vogelschrik
ongewassen, ongeschoren
plompverloren, slaap verloren
zijn hoofd is vol met spinsels
hij loopt over het marktplein
en volgt alleen zijn stappen
iedereen kijkt en niemand zegt
de smetvrees is te sterk
de enigen die praten
zijn de witte jassen
ze luisteren half
en sturen ook zijn woorden
en schrijven hem uiteindelijk
wat andere pillen voor