Haringmaatje

Lúthien Oronar

Hij staat aan de kraam
houdt iets glads zilverglanzends
boven zijn mond
hapt het traag op

ziltig en zacht proeft hij
iets dat het oer geweten raakt
zijn vis aderen
leven vet op



Zij griezelt bij de gedachte
aan het weghappen van dit wit
zonder idee waar weerstanden
uit voortkomen

onbereikbaar voor haar weten
is er een vergeten deel geraakt
er ontwaakt een rilling
in haar ruggemerg

dan raakt de zon haar zielsdiepe
lagen, hier laten vragen los
een blos van kleur en licht
tekent het vergezicht