je lach is poëzie

wil melker

zet kleuren
op palet
het mes heb ik
maar weggelegd
voor jou is
fijn penseel
vaak nog te veel


je bewoont een
warme achtergrond
in zachte lijnen
schilder ik je mond
de rest van je gezicht
komt op het doek
als een gedicht


ogen glanzen al
zonder vernis
ze spreken aan
en zonder woorden
je lach is parelende
poëzie waaruit
jij bent geboren


ik leg de
laatste hand
en schrijf mijn
naam op linnen
in afscheid snijdt
het mes toch nog
heel diep van binnen