stompjes schrijven poezie

wil melker

mijn vingers
zijn al afgebeten
stompjes schrijven poezie

ze kauwen lang
op mijn geweten
slikken doen ze echter niet

mijn teksten blijken
geniaal te zijn alleen
hun geesten weer te klein

ik schrijf met bloed
in ieders hart, dat voelt
vertrouwd en heel apart

ben de blauwe bloem
in het koren, ze maaien maar
die kleur gaat niet verloren

ik zaai letters en
mijn zinnen groeien
uit tot magistrale strofen

de lezer oogst dan
een gedicht dat bloeit
tot poezie naar zijn vermogen

stompjes op het toetsenbord
voordat het scherm donker wordt
heeft de kritikus mij al vermoord