ZEE

Inge Depauw

Je ziet ze bewegen,
en dan is ze stil,
je kan er niet tegen,
of 't is haast je wil,
ze heeft veel te bieden
maar neemt evenveel,
van bonkige lieden
tot as, grijs en freel.

Je kan er naar kijken
of spelen in 't zand,
ze kan je verrijken
met niets op het land,
je kan er bij waaien
met wind op de pier,
de coupe naar de haaien,
't oneindig vizier.

Je kan je er laven
aan 't zout van de geur,
de geul en de haven,
het wier en de kleur,
de meeuwen in aantal,
een klagend orkest,
de eerste zijn aanval
is pech voor de rest.

De zee vol met bootjes,
de zee vol met vis,
het knoeien met pootjes,
het volk aan de dis,
de zee in de winter
of in volle zon,
de voet in een splinter,
de buik op 't balkon.

Je kan op haar vluchten,
en soms kom je aan,
maar z' is vaak te duchten,
dan zal 't slecht vergaan,
zo ook bij 't verstoren
van dieren hun taak,
ze zwemmen verloren
of stikken heel vaak.

En toch maakt de zee je
in 't algemeen blij,
ze brengt inspiratie
en zet zich erbij,
ze doet je wat denken
of maakt je geest leeg,
ze zal je steeds wenken
en brengt iets teweeg.