Onheil

Dick Voogd

Onheil

Op een maandagavond
in mei leek er niets aan
de hand.

Er is storm aan zee
maar ook hoge golven
bij de haven van
Scheveningen.

Het schuim is bizar veel,
dat is er lange tijd niet in
die mate gezien.

Surfers en kitesurfers
bedwingen de prachtige
hoge golven.

Het is altijd een mooi
schouwspel, als je ze
ziet manoeuvreren op
de enorm hoge golven.

Het noodlot sloeg toe in
de avond door een
enorme schuimlaag.

Enkele mensen konden
niet meer uit de zee
gered worden,
het werd een fataal
einde voor deze
getrainde surfers.

Enkele dagen erna
beseft iedereen wat voor
drama zich heeft
afgespeeld.

Scheveningen rouwt!

Aan de zee waar ik vaak
kom voelde ik mij
verbonden met deze
mensen.

Heel vaak maak ik foto's
van de surfers die op de
prachtige golven hun
talenten laten zien.

Nu is het allemaal heel
anders en bracht ik met
mijn vrouw een bezoek
aan Scheveningen om
een bosje rozen en het
gedicht te brengen voor de
nabestaanden.

Op het strand bij
Scheveningen zagen we
alweer surfers op de planken
het leven gaat gewoon
weer verder, maar je
merkte wel dat het heel
anders was.

Een bloemenpracht voor
de surfclub bracht veel
verdriet
bij vele mensen die er waren
en elkaar omarmden.

Het is het enige wat je
kan doen als mens,
medeleven tonen.

In gedachten gingen wij
naar huis
met een gevoel van
hulpeloosheid
met de woorden die ik
schrijf hoop ik alles iets
te kunnen verzachten
voor de nabestaanden.

De zee, zo mooi, maar
niemand zal ooit haar
geheimen
leren kennen.