Zeevlam

Barend van Horssen

Zeevlam.
De mist kwam onverwachts, als een zachte witte deken
Stil aanrollend als een dief in de nacht, van het zicht
Als omhulsels die het zonlicht bleken
Langzaam, tot ondoorzichtig maaksel verdicht
Overwelmend, als een ongewenste macht
Zonlicht vergaat, wat blijft is een grijze kille vacht.

Geluid vervreemd, vervaagd, verstild
Geen enkel licht slaagt daar in door te stralen
De wereld om mij heen valt stil
Houvast verdwijnt, geen plaats meer te bepalen
Waar ben ik in dee’z alles omvattende floers?
Alleen het kompas geeft nog de juiste koers.

Zo stuur ik voort, met al mijn zinnen strak gespannen
Speurend naar geluiden die ik wellicht zal horen
De nevel sluit mij in en gaat nu ook mijn geest bemannen
Voelend in deze naargeestige neveldamp als totaal verloren
Geen meter zicht in deze vlammenbrij, gespeend van alle winden
Waar zou mijn scheepje zich bevinden?

Dan, eindelijk een verend briesje eerst aarzelend, allengs meer
Verdrijft het vlammenveld en geeft weer duidelijke beelden
De zon verschijnt en geeft het zicht een ommekeer
Onzekerheid verdwijnt, maakt plaats voor duidelijkheden
Gerustgesteld zet ik de schoten nu weer door
En zeil blijmoedig verder, op koers en op hetzelfde oor.

Dichter: Barend van Horssen