Zeemansverdriet

Frans uut Kuuk

ZEEMANSVERDRIET.

Kom ik weer terug naar jaren,
gewandeld in de vroege morgenstond.
Door de straten richting Lindenboom,
de plek waar ik eens mijn liefste meisje vond.

Ze was nog jong, mooi blond en blauwe ogen.
Ik beloofde haar, toen eeuwig trouw.
Ik was geroerd, verliefd, totaal verloren.
Ik bedroog haar toch helaas. Ik zou gaan varen
en een zeeman is maar zelden trouw.

In de schaduw van die Lindenboom,
gaf ik een kus aan haar, als afscheidsgroet.
Schat ik kan niet meer bij je blijven,
omdat ik meen, nu eerst gaan varen moet.

Ik beloofde haar, toen eeuwig trouw
Het was zo wreed, ja wreed, haar zo te lozen.
Zij zag de hoop op geluk, heel snel vergaan.
Ze had toch duidelijk voor mij gekozen.

Nu jaren later hoop ik, dat zij nog wacht,
op haar zeeman, die haar toch nooit vergat.
En nimmer meer zo een aardig meisje,
in de wereld vond nog op zijn pad.

Hij had nu spijt, ja spijt, dat hij was gaan varen.
Het bracht niet veel, hooguit wat geld.
Zij was nu weggaan, getrouwd met die ander.
Avontuur is leuk ja, maar ontrouw is een hel.
Belofte gedaan is, belofte telt.

Tekst : Frans uut Kuuk.* 18-10-2009