De natuur kunnen evenaren?

Dakoyria

Opnieuw verheug ik me over het meer dan fraai
belichte bomengroen
Ooit daaraan wennen doe ik niet -gelukkig maar-
Een vertrouwd stukje natuur inmiddels dat ik
niettemin dan ken

Telkens nét weer een tikje anders gekleurd waar-
door het blijft boeien en voldoen
Ik voel me maar een zielig hoopje mens als ik
opnieuw denk de schoonheid op doek te kunnen

vastleggen...
Ach, wie ben ik helemaal als een late zon met
een laatste straal die ik dacht en hoopte te
kunnen benaderen... mij in verrukking brengt?

Beter vergeet ik dit voornemen, volmaakt is het
immers al helemaal!
Mijn poging blijft hooguit een slap afgietsel van
wat ik zie en nooit zal kunnen evenaren.

Dakoyria, 2022.