NAAR HET LEDIGE

Han Messie

Adem van de late avond
blaast langs het vertrouwde bed
verzacht het ingesloten duister
tot een alles omringende
luchtige zwarte schapenvacht

de slaapkamer is hecht en sterk
terwijl de boze nacht daarbuiten
vol regen hagel of sneeuw tikt
steeds harder roffelt _ aanhoudend dreigt
maar lachwekkend mis blijft slaan

de rustplaats is een warme stal
waarin je behaaglijk op stro ligt
onder een dikke paardendeken
schapen en geiten woelen rondom
geven verlangen hier te blijven

plotseling roept de reis
over een donk 're zee
met hoge toch kalme golven
't oneindige tegemoet

de rijpe nachtelijke
maar kinderlijke verbeelding
voert naar 't vloeiende onbewuste
het zalige niet-zijn.