OP LEEFTIJD

Inge Depauw

Men kan niet meer goed bewegen,
men kan dus niet ver meer gaan,
en 't comfort bevindt zich aan de trap.

Maar de geest kan er nog tegen,
het geheugen blijft goed staan,
en men lust nog steeds een kleine hap.

Moet men dan het huis verlaten,
ook al is men soms flink ziek,
moet men dan voorgoed naar 't rustoord gaan?

Heeft men het niet in de gaten,
maar is dit de laatste piek
die het huis haar leven stil doet staan?

Alle grote, kleine zorgen
gaan nog steeds niet zomaar weg,
en als koppel valt er eens een woord.

Is de post op tijd vanmorgen,
is er nog iets van beleg,
en al van de kinderen gehoord?

Kan het verder met verpleger,
poetsvrouw en een huishoudhulp,
kan dat verder met, of zonder stress?

Staan de zwabber, vod en veger
alweer netjes in hun stulp,
dan maait nog een schoonzoon 't gras na zes.

Ieder die het huis deed leven
is al zelf bejaard en stram,
werd een beetje groter, dag na dag:

pakjes, rokjes, vers gesteven,
in de weer met kuip en kam,
alles had z'n plaats, er klonk gelach.

Als men nog de tijd kan rekken,
weetjes en het nieuws vergaart,
komen er nog dingen op hem af

die de interesse wekken,
en die men dan goed bewaart
met al wat het huis tot hiertoe gaf:

alle goede, slechte tijden
vormen er een groot geheel
van wat nu nog is, en is geweest.

Als men 't rustoord dus kan mijden,
dan betekent "veerkracht" veel:
in de neeg-tig zegeviert de geest.