«»
van zijn eigen aard en wezen
vliegt omhoog naar groot verkenningsruim
daar rondkijken maakt hem duizelig
na talloze draaiingen
valt hij neer in een dorre woestijn
't verlaten zand vol wijde leegte
roept heftige luchtspiegeling op
verre of nabije gezichten
vermengen zich krioelend met elkaar
doen hete gedachten laaien
dan koel vragend ineenzakken
aanhoudend palmengeruis wenkt zacht
geeft bezinning der werkelijkheid
die ene oase mag echt bestaan
geeft goede vruchten en levend water
laat haar bezoekers zich neerleggen
bij al wat hun ontzegd is
de gave mag des te sterker bloeien.
AANVAARDEN
De mens wil steeds meer ontdekkenvan zijn eigen aard en wezen
vliegt omhoog naar groot verkenningsruim
daar rondkijken maakt hem duizelig
na talloze draaiingen
valt hij neer in een dorre woestijn
't verlaten zand vol wijde leegte
roept heftige luchtspiegeling op
verre of nabije gezichten
vermengen zich krioelend met elkaar
doen hete gedachten laaien
dan koel vragend ineenzakken
aanhoudend palmengeruis wenkt zacht
geeft bezinning der werkelijkheid
die ene oase mag echt bestaan
geeft goede vruchten en levend water
laat haar bezoekers zich neerleggen
bij al wat hun ontzegd is
de gave mag des te sterker bloeien.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 10-05-2018
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
Han MessieActief sinds: 18-01-2018Informatie bij het gedicht:
Als men zich goed bewust is van zijn eigen beperkingen zullen de overgebleven gaven zich des te meer kunnen ontplooien en tot hun recht komen. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘AANVAARDEN’ van Han Messie zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.