Monumenten van Verlangen

Marinus van Ellemeet

Waarheen de weg ons ook voeren mag,
wij bouwen er monumenten van verlangen.
Zoals dat cafe, waar wij ter twee,
meer dan een maaltijd deelden op die dag,
met de verwelkte lauweren van verloren liefde nog omhangen.

De stad van studie, een lied dat ons ter ore valt,
slechts een woord, poëzie, een geur uit verwaaid verleden,
Ach, konden wij maar,
Terug naar toen, dag of jaar,
en hadden de inepte keuzes vermeden!

Wat komen gaat weet slechts het lot.
Of men het tart of ontkent, men kan 't simpelweg slechts aanschouwen!
Datgene wat in 't verschiet
zijn zal kent men niet,
stapelt de stenen slechts om wederom een monument te gaan bouwen.

Zoals rijen zerken Gods akker in vormveelheid tooien,
zo ook bezaait men de geest met wat in verlangen ontstaan,
en uitgegroeid obsessief,
uitgebloeid destructief,
zult gij verdronken in uw verlangen vergaan.

- Marinus van Ellemeet