Monumenten van Verlangen
Waarheen de weg ons ook voeren mag,
wij bouwen er monumenten van verlangen.
Zoals dat cafe, waar wij ter twee,
meer dan een maaltijd deelden op die dag,
met de verwelkte lauweren van verloren liefde nog omhangen.
De stad van studie, een lied dat ons ter ore valt,
slechts een woord, poëzie, een geur uit verwaaid verleden,
Ach, konden wij maar,
Terug naar toen, dag of jaar,
en hadden de inepte keuzes vermeden!
Wat komen gaat weet slechts het lot.
Of men het tart of ontkent, men kan 't simpelweg slechts aanschouwen!
Datgene wat in 't verschiet
zijn zal kent men niet,
stapelt de stenen slechts om wederom een monument te gaan bouwen.
Zoals rijen zerken Gods akker in vormveelheid tooien,
zo ook bezaait men de geest met wat in verlangen ontstaan,
en uitgegroeid obsessief,
uitgebloeid destructief,
zult gij verdronken in uw verlangen vergaan.
- Marinus van Ellemeet
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 30-03-2018
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Marinus van Ellemeet (Actief sinds: 30-03-2018)
Informatie bij het gedicht
2018
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Monumenten van Verlangen’ van Marinus van Ellemeet zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.