waar leidt de verbeelde tijd

Geert Messelis

de dag begon
-we zeggen nog altijd-
met het klimmen
van een glorieuze zomerzon
maar even later
priemde het licht
moeizaam door de mist
de morgen herfstig melancholisch
de horizon is weg
twee kraaien zitten op hun schoorsteen
als kleine raven
hun veren mat en nat
de hoofden hangen naar beneden
de dag is bipolair gestoord
een oord om weg te zakken
in het drijfzand van de reis
die altijd verder gaat
al zit je vastgebakken in je stoel
elk kloppen van het hart
komt nader
tot het redeloze eindeloze
jong huppel je weg
wat zou je talen naar
het gaat te traag
leeftijd en de weg
is weg
onzekere dag vandaag
je dwaalt onder
zonder een horizon
onzeker middenin
"de stad der blinden"