Meisje van Weleer

Gary Oeyen

Mijn vrouw, meisje van weleer
Eens was de tijd onze bondgenoot
Nu kijkt de dood op ons neer
Ik had je lief, met iedere ademstoot

Weet je nog hoe we de nacht kaapten
Stilte werd aan stukken gescheurd
Het waren de muren die zich vergaapten
Menige bedlakens hebben we toen besmeurd

Onze lichamen laten het nu afweten
Hun laatste reis komt in zicht
We hebben het altijd al geweten

Het einde draagt een mantel met kap
Dat beschouwt hij als zijn plicht
Twee vliegen in één klap