Stemmen in het zand

Paul Duyvesteyn

Mijn blik rust op het graf van mijn voorouders,
door felgroen gras omzoomd mul zand,
hoor ik hun stemmen als verleden adem,
zie aan opdwarrelend zand hun stemmen werweven
Hun doodsbericht tekent zich af tegen de nachtelijke sterrenhemel,
in de vorm van een zanderige doornmatras
Ik span een doorzichtige doek erover,
als een kristallen schild ter behoeding,
zodat geen woord
door een rusteloze wind vervliedt
Dit wordt mijn schuilplaats,
gedurende de schaduw van een schemerflits,
en hun stemmen met de mijne oplossen in een tijdloze rust