HET EINDE DER DAGEN

Inge Steenmeijer

Waartoe deez’ eindeloze droefenis
waartoe dit vruchteloze zoeken
dit zoeken naar de zin van mijn bestaan
dit zoeken naar de zin van deze waan?

Hoe kan ik zonder woede, zonder vloeken,
hoe kan ik mijn bestemming nog gaan zoeken?
De gangen zijn te bochtig en te smal
te donker en te tochtig, zwart als gal
en bitterheid hangt als een keten om mijn nek

De zon brandt op mijn oog, een zwarte vlek,
licht maakt weer duister, nacht geen dag,
zuur is mijn bestaan en zonder lach.

Laat dit het einde zijn van al mijn dagen
laat dit voorbijgaan zonder verder vragen
laat mij vergaan tot wat ik was
laat mij vergaan tot grijze as

en zie dan terug hoe ooit de morgen
in kinderjaren zonder zorgen
verlicht en toch ook vrolijk was.

Bedek mij dan met mals groen gras
en spring op mij, als in een spel.
Ik zeg je zacht en stil vaarwel.