Mijn buurman

Paul Duyvesteyn

Waar is mijn buurman Gerard,
die met zijn glimlach de ochtend begroet
Dwaalt hij nu in nare dromen
Ik kan hem nergens vinden,
is hij verdwaald in de wind van de nacht

Ik heb hem net gesproken,
en zijn stem gedragen in de avondlucht
Zo'n fijn gesprek,
een vleugje warmte in de vluchtigheid van deze tijd

Ligt hij tussen de stenen,
zijn levenspassie,
verweven met hun stilte
Op zoek naar glansparels van de aarde

Nu het westen de nacht heeft verslagen,
kan ik hem vinden
in de vergulde vleugels van de dageraad

Ik zie hem aan tafel met verschillende bieren
en een fonkelende lach
Ik zie hem over de de schutting reiken
naar een glas rode wijn,
een verlangen dat nu nu zweeft naar hemelse sferen

De kilte in grote diepte kan ik niet verdragen,
maar zijn immer uitgesproken liefde
voor naasten blijft mijn anker
Een handreiking naar levenslange verbondenheid