ik dronk water bij het offerblok

Paul Duyvesteyn

en ik zeg:
ik ben geen zweet
ik ben geen vuurtoren
ik ben geen heelaloog
ik ben geen verblindende duisternis
en ik zeg:
ik ben een doorn, die
in de weide van de liefde graast
en de volksmond zegt:
het zijn slijm en speeksel,
die wind zijn

na iets,
vertoonde zich vaag in de verte een leegte

en eens zal ik zeggen:
ik schep de dood tot de rand van een ruige slaap
ik streel de stilte, want
ik ben maar een verward kinderspel

(en ik droomde dat ik uit een hoge toren sprong en
in de vrije val schrok ik wakker en
brak mijn nek in het bed)

en de honger is
jarenlang mijn zielsverhuizer

(en ik droomde dat ik
een half uur mijn adem inhield en
ik ben nooit meer wakker geworden)