Bibian

Lucas. Kruse

Bibian

opnieuw die man die met zijn moker
woest, meedogenloos mijn lijf in ramt
die godvergeten kankerstoker
die cellen plet en sprankjes hoop verkrampt

mijn prijzenkast aan gruizels slaat
en honend grijnst bij al dat goud
dat gretig door zijn handen gaat
en mijn oud zeer laat hem ijskoud

maar ondanks al die kuttumoren
uitbehandeld, uitgezaaid
laat ik geen gejammer horen
ik ben er nog, gepeesd en taai

op mijn boards soepel gegleden
in een ijzig sneeuwballet
elke morgen ‘t eerst beneden
met mijn goede been uit bed

mocht de mokerman mij treffen
met ultieme hersenslag
zal ik een maal ’t hoofd nog heffen
voor een laatste goede dag

voordat straks de beul toeslaat
mummel ik: ‘t is mooi geweest
hijg ik je ten einde raad:

elke nieuwe dag een feest
een boek dat je blij openslaat
en tot het einde gretig leest

080321