Emily

Vincent Oostrijck

EMILY

In de tweede helft van de jaren tachtig
Kwam ik weleens bij een vriendje thuis
Die mij in de buurt woonde

Hij had aardige ouders
En twee jongere zusjes
Met wie ik het goed kon vinden

Het jongste zusje heette Emily
Ze was een jaar of zes destijds
Met lieve ogen en mooie blonde haren

Ze had van die glinsterende ogen
Ze was lief voor mij
Ze deed me denken aan een engeltje

Ik was die liefheid niet gewend
Ik werd namelijk gepest op school
En voelde me vaak een beetje eenzaam

Ik had geen echte vriendjes
Op de broer van Emily na
Meestal was ik alleen

Emily leek het altijd leuk te vinden
Als ik bij hen thuiskwam
Ik voelde me welkom en dankbaar

Ze was een schattig meisje
Dat me vertederde
Hoe jong ik toen ook was

De vriendschap met haar broer
Verwaterde en ging voorbij
Zoals dat wel vaker gaat

Ik kwam niet meer bij hen thuis
En ik zag Emily en haar zus
Naar ik meen nooit meer

In 1994 toen ik negentien jaar was
En nog bij mijn ouders woonde
Bereikte mij een vreselijk bericht

Ik las in de plaatselijke krant
Dat Emily geschept was door een auto
In de straat waarin ik woonde

Ze fietste vrolijk op straat
Een vrouw zonder rijbewijs
Reed haar met grote snelheid dood

Ik kon het nauwelijks geloven
Lieve Emily was overleden
Ze was pas twaalf jaar oud

Ik voelde een groot verdriet
Een hele diepe pijn
Trok door mijn hele wezen

Ik dacht aan haar ouders
Aan haar broer en zus
Hun pijn moest onverdraaglijk zijn

We leven nu in het jaar 2020
Ik ben vijfenveertig jaar oud
En deze week dacht ik aan haar

Ze is nu bijna zesentwintig jaar dood
Dat is meer dan twee keer zoveel
Dan dat ze heeft geleefd

Nog steeds als ik aan haar denk
Voel ik die golf van verdriet
Omdat zij er niet meer is

Ik wil haar ook niet vergeten
Die lieve kleine blonde engel
Die veel te vroeg het leven liet