De echte vrede

Vincent Oostrijck

DE ECHTE VREDE

Hij viel steeds sneller
Hij kon niet stoppen
Hij kon niet remmen
Niets om zich aan vast te grijpen

Hij bleef vallen
Vallen
Vallen
Dieper vallen

Hij was bang
Doodsbang
Hij gilde het uit
Hij dacht dat hij dood was

En toen veranderde dat gevoel
Dat vallende gevoel
Hij werd rustiger
Hij werd kalm

Hij merkte op dat hij niet viel
Maar dat hij opsteeg
Hij ging niet naar beneden
Maar naar boven

Hij zweefde
Weliswaar razendsnel
Maar niet langer beangstigend
Aangenaam zelfs

Hij was wel dood
Maar het einde was niet bereikt
In feite voelde hij zich nu levendiger
Dan toen hij nog in leven was

Alles wat hij ooit had gevoeld
Maar nooit had kunnen uiten
Roerde zich in hem
Bewoog diep in hem

Hij keerde zichzelf binnenstebuiten :
Zijn binnenkant werd zijn buitenkant
Zijn buitenkant was er niet meer
En werd door hem ook niet gemist

Alles wat in hem zat aan gevoel
Kwam tenslotte vrij
Het stroomde vrij uit hem
Door hem en langs hem heen

Het vormde een zee
Een poel van vrede
Waarin hij plaatsnam
Tot hij uiteindelijk arriveerde

Op de plaats van bestemming
In de oneindigheid
Van de eeuwigheid
En alles was goed