zelfverdrinking

Geert Messelis

de auto staat netjes
aan de rand der duinen
zo vinden ze een spoor
want ik leefde niet alleen
ik grinnik bij de gedachte
dat vrienden me ooit redden
uit het water
het strand is leeg
veilige gedachte
de vochtige kou
tergt mijn gezicht
eeuwige mist
ik tast mijn weg
ik hoor de zee
ze zuigt me naar zich toe
ze wenkt me naar het diepe
verdwijnen
om nooit meer te verschijnen
geen dromen meer aan scherven
en ooit op een morgen
zullen strandjutters
mijn stijve lijk ontdekken
en snel voorgoed bedekken