Fractie

Vincent Oostrijck

FRACTIE

Uit mijn ooghoek zag ik hem plotseling rechts van mij verschijnen, vanachter mij vandaan.

Ik voelde instinctief dat hij zijn pistool op mij richtte.

En dat hij zou schieten.

Ik besefte dat mijn leven voorbij was en dat het moment van mijn dood was gekomen.

Over een seconde of wat zou ik al niet meer in leven zijn.

Dat alles voorvoelde ik in die fractie van een seconde.

Het was, zoals men dat zo vaak clichématig zegt, alsof de tijd stil stond en het universum gespannen haar adem inhield.

Ik zag heldere beelden in mijn geest opdoemen en daarna aan mij voorbijtrekken.

Beelden vanuit het verleden, van mijn vroege jeugd tot aan mijn leven van nu.

Ik voelde verdriet omdat ik jou moest achterlaten, maar tevens berusting.

Ik kon mijn noodlot nu niet meer afwenden of veranderen, daar was het al te laat voor.

Na een eeuwigheid, gevangen binnen het kader van een uitgestrekte seconde, kwam dan toch de flits, direct gevolgd door de knal.

Toen volgde een einde.

En vervolgens weer een nieuw begin.

Maar daar vertel ik u later meer over, wanneer ik mezelf ervan overtuigd heb dat u de waarheid kunt begrijpen én accepteren.

Enfin, we zullen wel zien of dat moment komt.

Ik heb tijd.

Ik heb geduld.