vervagen

Geert Messelis

het schimmenrijk
in mijn hoofd
met afgebleekte kleuren
de fratsenmakers
van mijn dorp
worden reeds ontgraven

ik sta in mijn tuin
en zie hoe wolken
de zon opeten
weldra ga ook ik ter aarde
en wordt een schim
in hoofden
in harten
zolang dat ze zullen vragen
waar ik de sleutels van voorbije tijd
zolang bewaarde
het sluiten is me
alsnog onbekend
met mijn handen
open ik weer zijn ogen
die dichtvallen
als waren ze in slaap