sterven

Geert Messelis

het beven
vertraagt jouw schreden
er is iets aan jouw bibberende hand
dat zwart als een maanloze nacht
spreekt van tijden
dat jij de passie zong
er staat voor jou een schedel
van een menselijk wezen
dat net als jij nu
ooit ophield te leven
en luisterde naar de sirenenzang
dat alles goed was
zoals het was
en dat het einde
komt als een dief
in een slapeloze nacht
en zo erg kan het niet weaen
je verliest alleen je wezen
je leven
je slaapt voor eeuwig
een eindeloze
droomloze
nacht
maar uitgepompte longen
reutelen naar levensadem
de uitkomst vol met pijn
laat zich raden