Treuren
In een bescheiden zilveren kadertje
stond een foto van vadertje
naast een potje van wie hij was
een potje met zijn as
moeder stond er elk dag even bij stil
en bekeek de foto grondig door haar leesbril
dan schokschouderde ze even
en moest ze een ogenblik beven
dan sjokte ze weer verder
een stuk bitterder
want ze hadden hem niet zo vroeg moeten wegnemen
en haar alleen achterlaten met alle problemen.
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 09-03-2019
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
Ron Dietvorst (Actief sinds: 18-05-2018)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Treuren’ van Ron Dietvorst zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.