Hun allerlaatste trein
hun allerlaatste trein
ik heb
ervoor gebeden
wat dagen geleden
een zonnetje
op mijn begrafenis
maar er schijnt
niets op mijn benen
nu ik hier lig
ik ben afgelegd
wordt dadelijk
afgedekt
met ieders
bloem naar keuze
stil zullen zij
langs mij gaan
ik ken ze allemaal
door over te gaan
heb ik tal van
inzichten verworven
eenieder heeft wel
iets in de diepte van
zijn hart verborgen
dat het daglicht
niet mag zien
ondanks hun
volwassenheid zijn
het de kinderen
gods gebleven
maar hun speelse
vroomheid doet
bij mij toch wel
de ogen even open
ik laat ze
nu los met
een lach want
wie had ooit
gedacht dat ik hun
stappenteller zou zijn
of de claxon van
hun allerlaatste trein
wil melker
28/01/2019
www.wilmelkerrafels.deds.nl
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 28-01-2019
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Hun allerlaatste trein’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.