Bijna dood

Door: Jacob Orlebeke

Ik was de dood mijn leven lang
Twee passen vóór, toen werd ik bang.
Hij kwam langszij en keek mij aan
En leek – naar ’t scheen – ontdaan.
Geschrokken heb ik toen mijn tred versneld
En zo mijn verscheiden uitgesteld.
Voor mij klonk kennelijk nog niet de bel.
Hij dacht: “Nou ja, ik haal ‘m later wel.”.