Penarie.

klaas klimop

Penarie.

Ik zie nu echt geen uitweg meer,
ben droef en stil en op.
Pieker, twijfel.
Schrik
van mijn gedachten.

Nooit eerder was ik zover heen,
dof nu, elke dag.
Mijn twee gezichten
elkaar verloochenen.
Bitter.
Donker
als nachten zonder maan.

Daar waar vroeger oplossingen kwamen
voor problemen keer op keer,
is het stil nu, verstikt gevoel
het goed verstand.

En niemand die me helpen kan,
dit moet ik echt alleen.
Weet niet waar ik beginnen moet,
ben kil en koud,
als steen.

Zo dof, zo mat en uitgeblust.
Zwijgend.
Wachtend.

Eén ding dat ik niet zal doen:
mezelf dan maar wat helpen
aan afscheid, laatste lied,
rust.
Rust.

Kruipend gaat de dag voorbij,
daagt me uit.
treitert me.
En doet dat morgen weer...

Klaas Klimop.