Herinnering aan jóu

Dakoyria

De herinnering aan jou heb ik uiterst zorgvuldig
in mijn binnenste bewaard
Hoe jij daar in een ongebruikelijk rode trui nog
lag opgebaard.
Een spottend lachje speelde rondom je mond,
alsof je het hele gebeuren níet diep tragisch vond.

Ik staarde maar en ik staarde, alles en iedereen
vergetende om me heen
Beleefdheidshalve moest ik soms dan wat groeten
Maar vergeten deed ik er zelfs één!

Zo razend knap was je geschminkt en ik verwachtte
dat je óp zou staan... In gedachten hoorde ik al
het vertrouwde koosnaampje en dán: "Kom, we gaan
eens op huis aan".

Waarom nou juist dít beeld zo hangen bleef?
Ik zou het werkelijk niet kunnen zeggen
Hartverscheurend afscheid moeten nemen terwijl
ik snel opkomende tranen verdreef...
Nú denk ik af en toe dat je zomaar wat rond zweeft!

Dakoyria, 2017.