«»
de verpleging verbreekt de stilte
in het bed een grauw aangezicht
vergeelt verkankert stil aan 't sterven
de kamer verlicht door een straaltje zonnelicht
die grote ogen kijken mij aan
waarin ik de grijns van de dood zie staan
en een kleurloze mond zegt mij
wel is waar met een traan
dat het weldra beter zal gaan
en die sterke armen van weleer
hebben zelfs de kracht niet meer
zich te verheffen tot een groet
ach broeder ge weet niet eens
dat je sterven moet
ik sta bedroeft en versteld
van zoveel doodsgeweld
die dat lelijke bed uitstraalde
en dat lijden dat je moet doorstaan
ach ik hoop stilletjes
dat je vlug mag gaan
en buiten schijnt de eerste lentezon..
Vandaag luiden de klokken van de dood
dat doen ze eeuwen elke dag weer
je sterven was moedig en groot
je vroeg zelfs de laatste sacramenten van de heer..
En traag ging de stoet naar het dodenveld
voetstappen roefelden over de kasseien
en de doodsklokken luiden weer
om je laatste tocht te begeleiden.
En ik vroeg mij af of God wel echt bestaat
om zoveel mensen te doen lijden
maar hij sprak vertoornt tot mijn hart en ziel
het is mijn menselijke schepping zelf
die zich ten onder laat gaan
want al wat ik creëerde
hebben jullie zelf naar de kloten gedaan...
asbest
De kamer is in duisternis gehuldde verpleging verbreekt de stilte
in het bed een grauw aangezicht
vergeelt verkankert stil aan 't sterven
de kamer verlicht door een straaltje zonnelicht
die grote ogen kijken mij aan
waarin ik de grijns van de dood zie staan
en een kleurloze mond zegt mij
wel is waar met een traan
dat het weldra beter zal gaan
en die sterke armen van weleer
hebben zelfs de kracht niet meer
zich te verheffen tot een groet
ach broeder ge weet niet eens
dat je sterven moet
ik sta bedroeft en versteld
van zoveel doodsgeweld
die dat lelijke bed uitstraalde
en dat lijden dat je moet doorstaan
ach ik hoop stilletjes
dat je vlug mag gaan
en buiten schijnt de eerste lentezon..
Vandaag luiden de klokken van de dood
dat doen ze eeuwen elke dag weer
je sterven was moedig en groot
je vroeg zelfs de laatste sacramenten van de heer..
En traag ging de stoet naar het dodenveld
voetstappen roefelden over de kasseien
en de doodsklokken luiden weer
om je laatste tocht te begeleiden.
En ik vroeg mij af of God wel echt bestaat
om zoveel mensen te doen lijden
maar hij sprak vertoornt tot mijn hart en ziel
het is mijn menselijke schepping zelf
die zich ten onder laat gaan
want al wat ik creëerde
hebben jullie zelf naar de kloten gedaan...
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 23-08-2017
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
William ElskensActief sinds: 21-08-2017Informatie bij het gedicht:
Het sterven van mijn broer , jaren werkte hij in een asbest fabriek, en stierf eraan. Auteursrechten
Op dit gedicht ‘asbest’ van William Elskens zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Dood & sterven
Nieuwste gedichten
- Goede reis, bedankt voor álles!
- [ Dood is ]
- Levensbeëindiging
- [ Levens-game ]
- KKerstplant is óp en heeft groen blad
- AF EN TOE ....
Best beoordeelde gedichten
- dood als bevrijder
- Bewustzijn
- Ze Brengen Je Niet Naar...
- Mijn strijd
- Waar een lichtje dooft
- Ik ben nu dood