Het onzichtbare lijden

Coby Leeuwenburgh-kloosterman

Ik ken de pijnen van het lijden,
Ik weet niet hoe ze kunnen verdwijnen.
Elke dag opnieuw voel ik die pijn weer,
keer op keer.

Ik probeer mijn zinnen te verzetten,
en goed op positieve zaken te letten.
Ik vind mijn troost vaak in muziek,
dan wordt ik vrolijk of juist niet.

Ik zal zelf moeten leren,
voor mij het tij te keren.
Dit kan niemand voor mij doen.
Ik hak in steen, en naar ik meen gaat
het goed met dichten.

Elke dag een stap meer,
en een volgende keer,
wandel ik misschien weer,
geruisloos door het leven, en is er
ommekeer.