gezichtloos

Geert Messelis

ik weet niet hoe hoe het voelt
om tussen rozen te slapen
grond ontferm u over ons
de tijen talen niet om mensen
het zien in de verleden tijd
zal iemand ons ooit vinden
geslapen als we zijn
dit is geen lied van ooit
het eendere gaan van schakels
het anker wordt gelicht
de zee ziet grauw
het licht is nat
we varen waar we nog nooit kwamen
er is geen horizon in zicht
de veerman wil wel staren
maar ziet een hand voor zijn gezicht