doodgraver

Geert Messelis

een grafdelver is aan het werk
hij vindt een oude schedel
en legt hem stilletjes opzij
geen plaats meer onder aarde
na tijd is dood heel naamloos

we strooien bloemen op de kist
in plaats van natte aarde
en eenmaal dat voltrokken is
het lijk in handen van de gravers is
voor hen vandaag een doodgewone klus
de kist wordt zowat gegooid
er zijn toch geen getuigen

terwijl de nabestaanden eten
de dood verdrongen door de maag
om niet te moeten weten
dat over vijftig jaar
als ook zij niet meer
bij leven zijn
de anonieme knoken
behandeld als onwelkom overschot

ik weet nog hoe mijn kinderhand
een klonter aarde op een kist liet vallen
het klonk als een hol gebonk

we hebben zo'n schrik voor dood
dat wat we met de doden doen
gewoon verstoppen is