INLOGGEN
«»

Onaanvaardbaar véél

Soms bedenk ik: Waarom moet een leven zó kapot?
Je bent zelf heel erg hoog bejaard en je verliest
bijna je dochter en ook je schoonzoon is niet meer
daar...
Wat een volstrekt oneerlijk lot!

Zélf leef je als oude vrouw steeds maar door en je
wordt maar niet gehaald
Waarom toch mag je dochter als óma niet meer
hebben gestraald?

Opnieuw stond ik maar weer eens met mijn mond
vol tanden
Wat toch moet ik zeggen aan háár die ik bovenal mag?
Ik zou haar bergen troost niet willen ontzeggen;
zíj die slechts de positie van haar kleinkinderen zag...

Er blijft alleen de acceptatie dat je het domweg niet
weet; je ergens verbijtend, maar nooit dat je de ánder
vergeet!

Dakoyria, 2016.

Gedichten navigatie

« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht   
Geplaatst op: 30-10-2016

Beoordeel dit gedicht nu

10 9 8 7 6
5 4 3 2 1

Over deze dichter

Dakoyria
Actief sinds: 08-11-2015 Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Onaanvaardbaar véél’ van Dakoyria zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.