Nog slechts bloemen...

Dakoyria

Mij blijven slechts nog wat bloemen, waarmee ik
haar steunen wou
Zij weet ook wel zonder afzender, wie haar schenkt
die onvoorwaardelijke trouw.

Heel veel meer weet ik niet te zeggen bij zo een
groot verdriet...
Je wilt haar elk steentje wel wegnemen, maar dat
raakt er de kern toch niet.

Ik kan slechts die woorden kiezen die ik uit
eigen ervaring een béétje weet
Maar tóch is dit weer heel anders, wat ik hopelijk
nooit dan vergeet.

Ach, troosten kun je nauwelijks, er domweg alleen
maar zijn; stilzwijgend na haar woorden, aanhorend
haar verschikkelijke pijn.

Ook al is er de opluchting nu het moment is eindelijk
daar Zij staat tóch met lege handen, ach begreep toch
een ánder dat maar...

Dakoyria, 2016.