Rusten witte bloemen
hoorde slagen
donker in een lichte lucht
de toren kleurde rood
zag de zon langs grote
wijzer kruipen naar de goot
de kleine leek al dood
het mechaniek
rammelde veelvuldig in
het traag seconden tellen
de raderen weten
al een eeuwigheid hoe
zij de tijd bij kunnen stellen
toch is de klok altijd
gevreesd ook nu weer rusten
witte bloemen op wat is geweest
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht »
Naar deze rubriek
Naar overzicht alle rubrieken
Over dit gedicht
Geplaatst op: 20-04-2015
Beoordeel dit gedicht nu
Over deze dichter
wil melker (Actief sinds: 07-02-2014)
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘Rusten witte bloemen’ van wil melker zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.