ooit kom ook ik daarboven aan
wanneer de dag zich slapen legt
en boom, gevat in eigen schaduw
het laatste blauw te rusten zegt
ik ogen opsla naar de hemel
zie ‘k zielen als een sterrenpracht
zich stralend daar verzamelen
nog waait de wind op nieuwe steen
draalt in een stil verwijlen
het licht van maan valt naar benee
om troost in ’t hart te schrijven
al schemeren uit gisteren toch
droef schaduwen die blijven
uren zijn nog steeds op drift
gevangen in een diepe duister
tijd sleep zich langzaam voort
en tergend voelt het als je hoort
het luide slaan van torenklok
die klinkt in de oktobernacht
ooit kom ook ik daarboven aan
Gedichten navigatie
« Vorige gedicht | Volgende gedicht » Naar deze rubriekNaar overzicht alle rubrieken Over dit gedicht Geplaatst op: 20-10-2014
Beoordeel dit gedicht nu
5 | 4 | 3 | 2 | 1 |
Over deze dichter
sunsetActief sinds: 08-10-2014Informatie bij het gedicht:
Wanneer je plots ruw en in je onmiddellijke omgeving geconfronteerd wordt met de dood, leidt dit tot een mijmering, een nadenken over. Facebook
Auteursrechten
Op dit gedicht ‘ooit kom ook ik daarboven aan’ van sunset zijn auteursrechten van toepassing (©). Het gedicht is onder auteursrechtelijke bescherming geplaatst op Dichters.nl.
Meer gedichten in de rubriek: Dood & sterven
Nieuwste gedichten
|
Best beoordeelde gedichten
|
Populairste dichters
|