ooit kom ook ik daarboven aan

sunset

wanneer de dag zich slapen legt
en boom, gevat in eigen schaduw
het laatste blauw te rusten zegt
ik ogen opsla naar de hemel
zie ‘k zielen als een sterrenpracht
zich stralend daar verzamelen

nog waait de wind op nieuwe steen
draalt in een stil verwijlen
het licht van maan valt naar benee
om troost in ’t hart te schrijven
al schemeren uit gisteren toch
droef schaduwen die blijven

uren zijn nog steeds op drift
gevangen in een diepe duister
tijd sleep zich langzaam voort
en tergend voelt het als je hoort
het luide slaan van torenklok
die klinkt in de oktobernacht

ooit kom ook ik daarboven aan