tot nu toe

elze schollema

ten dele in mijn verwondering
schaar ik mij achter twijfels, want
ik las dat het bewegen in zonde
het pad was dat ik leid

terdege hoezeer men mij kan
vlijmen me scherpen aan de hoed
van morgen, het schragen van mijn last en
het vervormen van de tijd die ik heb ontkend

tot nu toe, want de dood streelt aan het venster
-wellicht zonder proporties – terwijl het grijs verleden
nu verlicht ergens in de achtertuin ligt te luimen, zonder
doel geen gunst; het idolate heb ik verzwegen

want het lot dat mij herkanst is de spade
van het open graf